آداپتورهای فیبر نوری در درجه اول برای اتصال دو کانکتور فیبر نوری از یک نوع استفاده می شود که اتصال ایمن و قابل اعتماد را فراهم می کند. با این حال، خود آداپتورهای فیبر نوری معمولاً برای اتصال فیوژن یا اتصال مکانیکی استفاده نمی‌شوند. بیایید تفاوت بین این تکنیک ها را توضیح دهیم:

1. پیوند فیوژن: اتصال فیوژن روشی برای اتصال دائمی دو کابل فیبر نوری با ذوب و ذوب هسته فیبر آنها با استفاده از قوس الکتریکی است. این یک اتصال بدون درز و کم تلفات ایجاد می کند. اتصال فیوژن به تجهیزات تخصصی اتصال فیوژن مانند اسپلایزر فیوژن نیاز دارد و معمولاً در محیط های کنترل شده یا محفظه های اتصال انجام می شود.

2. اتصال مکانیکی: اتصال مکانیکی تکنیکی است که در آن دو کابل فیبر نوری به صورت مکانیکی در یک راستا قرار می گیرند و با مکانیزم اتصال یا کانکتور در کنار هم قرار می گیرند. اتصال مکانیکی تراز دقیق و تماس فیزیکی بین هسته‌های فیبر را تضمین می‌کند و اجازه می‌دهد نور با حداقل تلفات عبور کند. اتصال مکانیکی معمولاً از اتصالات یا اتصالات مکانیکی استفاده می کند که نصب سریع و آسان را بدون نیاز به اتصال دهنده های فیوژن تسهیل می کند.

آداپتورهای فیبر نوری پس از اتصال فیوژن یا اتصال مکانیکی برای اتصال و ارتباط با سایر دستگاه های فیبر نوری مانند پچ پنل ها، کانکتورها یا تجهیزات شبکه فعال استفاده می شوند. آداپتورها یک رابط استاندارد برای اتصال فیبر متصل به فیبرها یا دستگاه های دیگر ارائه می دهند.

شایان ذکر است که اتصال فیوژن و اتصال مکانیکی معمولاً هنگام ایجاد اتصالات فیبر دائمی یا طولانی مدت استفاده می شود، در حالی که آداپتورهای فیبر نوری برای اتصالات موقت یا قابل تنظیم مجدد مناسب تر هستند.

اتصالات فیبر نوری SC-SC APC SM دوبلکس آداپتور فیبر SC/UPC برای تست فیبر